မနက္ခင္းတစ္ခုလံုး ေလးလံထုိင္းမႈိင္းျခင္းနဲ႕ စတာမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္မလိုလား။
ဒါေပမယ့္ ဒီေန႕ေတာ့ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ မသိ။ ေလးလံေနပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ေလးလံေနတာကိုလဲ စဥ္းစားမရ။ ႏွလံုးသားတစ္ခု ဆံုးရႈံးသြားတာေၾကာင့္လား။
ဒါကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားမိ။ ေသခ်ာပါတယ္။ ေ၀ဒနာတစ္ခုကို ခံစားေနရတာ။
လူတုိင္းခံစားမိတဲ့ ေ၀ဒနာေလးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တမ္းတေနမိသလား။ သူကေကာ
ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္မိေသးရဲ႕လား။ ဒါေပမယ့္ သူေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ကို
မမွတ္မိဘူးဆိုတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေကာ တမ္းတေနရဦးမွလား။ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။
သူ႕ကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပုိင္ဆုိင္မႈကို မေတာင္းတခဲ့ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားက
စည္းေလးတစ္ခုက ပါးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယံုႏိုင္စရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ျပတ္သားတယ္။
ခုေတာ့ မတမ္းခ်င္ေတာ့။
သူ႕အျပင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ေတြ႕ျပန္ျပီ။ သူ႕ကိုေကာ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ခ်စ္တာလားလို႕
သူ ေမးမွာလား။ ကၽြန္ေတာ္ ခုတစ္ေယာက္ကိုလည္း သူ႕စကားေတြၾကားမွာ နစ္ေျမာေနျပန္ၿပီ။
မထင္မိပါ။ ခု ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕တဲ့တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္းေလးကို သ၀န္တိုတတ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို မယံုသကာၤစကားေျပာတုိင္း သူမွာ ေတာင္းပန္ေနတတ္တယ္။
သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ္ခ်စ္တာလား။ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္မစဥ္းစားခ်င္ေပ။
ခ်စ္ရင္လည္း ေပါင္းစည္းခြင့္ ရွိဦးမွ။ ဒါေပမယ့္ ခုတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကေတာ့
ျဖဴစင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကိုလည္း သည္းခံတတ္တယ္။ သူကို စလို႕ မရ။ သူက အျမဲတမ္း
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဆိုးမွာကို ေၾကာက္ေနတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးေလ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ကို ျမတ္ႏိုးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ၾကားမွာ စည္းတစ္ခု ရွိေနျပန္တယ္။ ဒါကို သူကေျပာတယ္။
အကယ္၍ ျမက္သည္ကြန္ကရစ္ကို ေဖာက္ထြင္းႏိုင္စြမ္းရွိလွ်င္ အခ်စ္သည္လည္း အရာရာတုိင္းကို
ျဖိဳခြင္းႏုိင္လိမ့္မယ္တဲ့။ သူ႕စကားလံုးေတြ သေဘာက်တယ္။ အျမဲတမ္းလိုလို
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ စိုးရိမ္တတ္ေနသလား။ အင္း ... ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္
နားလည္ခ်င္တယ္။နားလည္ႏိုင္မယ္လို႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ သတ္မွတ္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားဟာ
ကြဲအက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ေဆးကုေပးတဲ့ ဆရာ၀န္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ၿပီး ။
ႏွလံုးသားကို ကုတတ္တဲ့ဆရာ၀န္မေလး။ျဖစ္ပ်က္ ခံစားမႈေလးေတြကို သူ နားလည္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလး။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ မမိုက္ခ်င္ပါ။ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည့္ သူ႕ကိုေတာ့ မေမ့ႏုိင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အျမဲသတိ၇ေနတတ္ၿပီ။ညဆို အိပ္မက္ေတြထဲမွာ သူက
ေမတၱာရွင္မေလး။ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ သူမထံ ေပးအပ္ထားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တစ္ခုကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ယူရဦးမယ္။ ဒါက ဘာအတြက္လည္းဆုိေတာ့ သူ႕အတြက္ျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွလံုးသားခ်င္း နီးစပ္ေနဖို႕ ႀကဳိးစားရဦးမယ္။ သူ႕လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမွ်ာ္လင့္ေနတာ သံသယေတြနဲ႕လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဇာတ္လမ္းကား ၀တၱဳတစ္ပုဒ္လိုပင္ျဖစ္မလား ။ အၾကမ္းအတမ္းေတြကိုလည္း သူ
ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိတြဲၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္မလားဆုိတာ။
အခ်ိန္က ေျပာျပမယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ခိုးေျပးေနၾကသူေတြ။ လက္ထပ္သြားသူေတြ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာပါဘူး။ ညည္းညဴသံေတြကို ၾကားရတယ္ေလ။ အဲဒီထဲမွာ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ မေလွ်ာ့ေသာဇြဲနဲ႕ သူ႕ခ်စ္သူကို လက္တြဲေနတယ္။ ခုဆို သူတို႕လည္း အခ်စ္တစ္ခုကို ရင္၀ယ္ပုိက္ၿပီး ဘ၀ဆိုတဲ့ ခရီးကို ေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ သူတို႕ကို ၾကည့္ၿပီး အားက်ေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္အေၾကာင္းမ်ားသာ ျဖစ္သလို ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အားထုတ္မႈေလးကိုသေဘာက်လို႕ေရးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
အခ်စ္စစ္မွန္ရင္ေတာ့ အမ်ားေသာအားျဖင့္ ခက္ခဲစြာ ၾကဳိးပမ္းရမယ္ေလ။
ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ကေကာ ခက္ခဲျခင္းေတြကို ရင္ဆုိင္ရလိမ့္မယ္။ နားလည္မႈေလးေတြ ထားရွိဖုိ႕ေတာ့
လိုလိမ့္မယ္။ အေႏွာက္အယွက္ေတြ ေပၚလာလိမ့္မယ္။
မလိုသမာသူေတြ ေပၚလာလိမ့္မယ္။ နားလည္မႈေတြ ေ၀းကြာေအာင္ လုပ္ၾကလိမ့္မယ္။
ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို သည္းခံနားလည္ျခင္းနဲ႕
ေျဖရွင္းၾကရလိမ့္မယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ အေဟာင္းေတြ ေပၚလာၿပီး အခ်စ္ကို ေႏွာက္ယွက္ၾကျပန္ေရာ။ အာဒံနဲ႕
ဧ၀ကစလိုက္တဲ့ အခ်စ္က ခုထိျပႆနာေတြ ျဖစ္လိုက္ၾက။ ႏွလံုးသားေတြေၾကကြဲၾကနဲ႕
။ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း အဲဒီအခ်စ္က လူေတြကိုေျပာင္းလဲေစသလို
ခြန္အားၾကီးကိုလည္း ဖန္ဆင္းေပးျပန္တယ္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ အက္ဒ၀ပ္ဘုရင္လည္း
နန္းကို စြန္႕တယ္။ ဒႆဂီရိလည္း သမုိင္းတြင္ခဲ့တယ္။ နပုိလီယံလည္း
နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြကို အႏုပညာေလာကမွာလည္း
အခ်စ္မပါမၿပီးလိုကို ျဖစ္ေနေရာ။ တစ္ခ်ဳိ႕စာေရးဆရာေတြ အခ်စ္ေၾကာင့္
စာေရးတတ္လာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ခံစားခ်က္ေလးကို ေရးျပီး
နာမည္ေလးရလာတာေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ အခ်စ္သီခ်င္း၊ အသည္းကြဲသီခ်င္းေတြနဲ႕
နာမည္ေက်ာ္တဲ့ အဆိုေတာ္ေတြလည္း ရွိျပန္ေရာ။ အင္း ... အဲဒီထဲမွာ
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း လမင္းအိုလည္း စာေရးဆရာ ေပါက္စေတာင္ျဖစ္ေနျပီ။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုလည္း ကဗ်ာဆရာေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ခုထိ ဘာမွ မျဖစ္ေျမာက္ေသး။ အခ်စ္နဲ႕လည္း အသည္းကြဲျပီးပါၿပီ။
ခ်စ္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလးကိုလည္းေတြ႕ထားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္မလဲေတာ့ မသိ။ ဒိလိုနဲ႕ပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ဆယ္စုႏွစ္ နွစ္ခုေတာင္ စြန္းခဲ့ပါၿပီ ။ ေရာရာတာ ဘာမွ
မရွိေသး။
ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္မိတုိင္း
ခ်စ္ေသာ ေကာင္မေလး မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္မိတယ္။
လမင္းနားက ၾကယ္ကေလးလို
သူ႕နားကို ေရာက္ခ်င္လွေပါ့။
အနမ္းကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။
ဒႆဂီရိလို အခ်စ္ရံႈးသမားမျဖစ္ခ်င္။
အခ်စ္ဒျမလည္း မျဖစ္ခ်င္။
အက္ဒ၀ပ္လို နန္းစြန္႕ဖို႕က်ေတာ့လည္း ကုိယ္ပုိင္
နန္းေတာ္ မရွိ။
မျပီးျပတ္ေသးေသာ အခ်စ္။ မဆံုးႏုိင္ေသာ အခ်စ္။ အခ်စ္.... အခ်စ္.... ။
ေက်ာ္လႈိင္မင္း
ဒါေပမယ့္ ဒီေန႕ေတာ့ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ မသိ။ ေလးလံေနပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ေလးလံေနတာကိုလဲ စဥ္းစားမရ။ ႏွလံုးသားတစ္ခု ဆံုးရႈံးသြားတာေၾကာင့္လား။
ဒါကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားမိ။ ေသခ်ာပါတယ္။ ေ၀ဒနာတစ္ခုကို ခံစားေနရတာ။
လူတုိင္းခံစားမိတဲ့ ေ၀ဒနာေလးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တမ္းတေနမိသလား။ သူကေကာ
ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္မိေသးရဲ႕လား။ ဒါေပမယ့္ သူေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ကို
မမွတ္မိဘူးဆိုတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေကာ တမ္းတေနရဦးမွလား။ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။
သူ႕ကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပုိင္ဆုိင္မႈကို မေတာင္းတခဲ့ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားက
စည္းေလးတစ္ခုက ပါးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယံုႏိုင္စရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ျပတ္သားတယ္။
ခုေတာ့ မတမ္းခ်င္ေတာ့။
သူ႕အျပင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ေတြ႕ျပန္ျပီ။ သူ႕ကိုေကာ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ခ်စ္တာလားလို႕
သူ ေမးမွာလား။ ကၽြန္ေတာ္ ခုတစ္ေယာက္ကိုလည္း သူ႕စကားေတြၾကားမွာ နစ္ေျမာေနျပန္ၿပီ။
မထင္မိပါ။ ခု ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕တဲ့တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္းေလးကို သ၀န္တိုတတ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို မယံုသကာၤစကားေျပာတုိင္း သူမွာ ေတာင္းပန္ေနတတ္တယ္။
သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ္ခ်စ္တာလား။ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္မစဥ္းစားခ်င္ေပ။
ခ်စ္ရင္လည္း ေပါင္းစည္းခြင့္ ရွိဦးမွ။ ဒါေပမယ့္ ခုတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကေတာ့
ျဖဴစင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကိုလည္း သည္းခံတတ္တယ္။ သူကို စလို႕ မရ။ သူက အျမဲတမ္း
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဆိုးမွာကို ေၾကာက္ေနတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးေလ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ကို ျမတ္ႏိုးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ၾကားမွာ စည္းတစ္ခု ရွိေနျပန္တယ္။ ဒါကို သူကေျပာတယ္။
အကယ္၍ ျမက္သည္ကြန္ကရစ္ကို ေဖာက္ထြင္းႏိုင္စြမ္းရွိလွ်င္ အခ်စ္သည္လည္း အရာရာတုိင္းကို
ျဖိဳခြင္းႏုိင္လိမ့္မယ္တဲ့။ သူ႕စကားလံုးေတြ သေဘာက်တယ္။ အျမဲတမ္းလိုလို
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ စိုးရိမ္တတ္ေနသလား။ အင္း ... ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္
နားလည္ခ်င္တယ္။နားလည္ႏိုင္မယ္လို႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ သတ္မွတ္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားဟာ
ကြဲအက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ေဆးကုေပးတဲ့ ဆရာ၀န္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ၿပီး ။
ႏွလံုးသားကို ကုတတ္တဲ့ဆရာ၀န္မေလး။ျဖစ္ပ်က္ ခံစားမႈေလးေတြကို သူ နားလည္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလး။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ မမိုက္ခ်င္ပါ။ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည့္ သူ႕ကိုေတာ့ မေမ့ႏုိင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အျမဲသတိ၇ေနတတ္ၿပီ။ညဆို အိပ္မက္ေတြထဲမွာ သူက
ေမတၱာရွင္မေလး။ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ သူမထံ ေပးအပ္ထားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တစ္ခုကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ယူရဦးမယ္။ ဒါက ဘာအတြက္လည္းဆုိေတာ့ သူ႕အတြက္ျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွလံုးသားခ်င္း နီးစပ္ေနဖို႕ ႀကဳိးစားရဦးမယ္။ သူ႕လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမွ်ာ္လင့္ေနတာ သံသယေတြနဲ႕လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဇာတ္လမ္းကား ၀တၱဳတစ္ပုဒ္လိုပင္ျဖစ္မလား ။ အၾကမ္းအတမ္းေတြကိုလည္း သူ
ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိတြဲၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္မလားဆုိတာ။
အခ်ိန္က ေျပာျပမယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ခိုးေျပးေနၾကသူေတြ။ လက္ထပ္သြားသူေတြ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာပါဘူး။ ညည္းညဴသံေတြကို ၾကားရတယ္ေလ။ အဲဒီထဲမွာ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ မေလွ်ာ့ေသာဇြဲနဲ႕ သူ႕ခ်စ္သူကို လက္တြဲေနတယ္။ ခုဆို သူတို႕လည္း အခ်စ္တစ္ခုကို ရင္၀ယ္ပုိက္ၿပီး ဘ၀ဆိုတဲ့ ခရီးကို ေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ သူတို႕ကို ၾကည့္ၿပီး အားက်ေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္အေၾကာင္းမ်ားသာ ျဖစ္သလို ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အားထုတ္မႈေလးကိုသေဘာက်လို႕ေရးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
အခ်စ္စစ္မွန္ရင္ေတာ့ အမ်ားေသာအားျဖင့္ ခက္ခဲစြာ ၾကဳိးပမ္းရမယ္ေလ။
ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ကေကာ ခက္ခဲျခင္းေတြကို ရင္ဆုိင္ရလိမ့္မယ္။ နားလည္မႈေလးေတြ ထားရွိဖုိ႕ေတာ့
လိုလိမ့္မယ္။ အေႏွာက္အယွက္ေတြ ေပၚလာလိမ့္မယ္။
မလိုသမာသူေတြ ေပၚလာလိမ့္မယ္။ နားလည္မႈေတြ ေ၀းကြာေအာင္ လုပ္ၾကလိမ့္မယ္။
ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို သည္းခံနားလည္ျခင္းနဲ႕
ေျဖရွင္းၾကရလိမ့္မယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ အေဟာင္းေတြ ေပၚလာၿပီး အခ်စ္ကို ေႏွာက္ယွက္ၾကျပန္ေရာ။ အာဒံနဲ႕
ဧ၀ကစလိုက္တဲ့ အခ်စ္က ခုထိျပႆနာေတြ ျဖစ္လိုက္ၾက။ ႏွလံုးသားေတြေၾကကြဲၾကနဲ႕
။ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း အဲဒီအခ်စ္က လူေတြကိုေျပာင္းလဲေစသလို
ခြန္အားၾကီးကိုလည္း ဖန္ဆင္းေပးျပန္တယ္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ အက္ဒ၀ပ္ဘုရင္လည္း
နန္းကို စြန္႕တယ္။ ဒႆဂီရိလည္း သမုိင္းတြင္ခဲ့တယ္။ နပုိလီယံလည္း
နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြကို အႏုပညာေလာကမွာလည္း
အခ်စ္မပါမၿပီးလိုကို ျဖစ္ေနေရာ။ တစ္ခ်ဳိ႕စာေရးဆရာေတြ အခ်စ္ေၾကာင့္
စာေရးတတ္လာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ခံစားခ်က္ေလးကို ေရးျပီး
နာမည္ေလးရလာတာေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ အခ်စ္သီခ်င္း၊ အသည္းကြဲသီခ်င္းေတြနဲ႕
နာမည္ေက်ာ္တဲ့ အဆိုေတာ္ေတြလည္း ရွိျပန္ေရာ။ အင္း ... အဲဒီထဲမွာ
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း လမင္းအိုလည္း စာေရးဆရာ ေပါက္စေတာင္ျဖစ္ေနျပီ။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုလည္း ကဗ်ာဆရာေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ခုထိ ဘာမွ မျဖစ္ေျမာက္ေသး။ အခ်စ္နဲ႕လည္း အသည္းကြဲျပီးပါၿပီ။
ခ်စ္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလးကိုလည္းေတြ႕ထားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္မလဲေတာ့ မသိ။ ဒိလိုနဲ႕ပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ဆယ္စုႏွစ္ နွစ္ခုေတာင္ စြန္းခဲ့ပါၿပီ ။ ေရာရာတာ ဘာမွ
မရွိေသး။
ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္မိတုိင္း
ခ်စ္ေသာ ေကာင္မေလး မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္မိတယ္။
လမင္းနားက ၾကယ္ကေလးလို
သူ႕နားကို ေရာက္ခ်င္လွေပါ့။
အနမ္းကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။
ဒႆဂီရိလို အခ်စ္ရံႈးသမားမျဖစ္ခ်င္။
အခ်စ္ဒျမလည္း မျဖစ္ခ်င္။
အက္ဒ၀ပ္လို နန္းစြန္႕ဖို႕က်ေတာ့လည္း ကုိယ္ပုိင္
နန္းေတာ္ မရွိ။
မျပီးျပတ္ေသးေသာ အခ်စ္။ မဆံုးႏုိင္ေသာ အခ်စ္။ အခ်စ္.... အခ်စ္.... ။
ေက်ာ္လႈိင္မင္း
No comments:
Post a Comment